Leesfeest

Boekenweek

Het is boekenweek, dus feest, want dan is er in kranten, op tv en online meer aandacht voor boeken. Daarentegen is het voor mij het hele jaar door één groot leesfeest. Ik lees dagelijks, gestaag en graag; er gaat geen dag voorbij zonder boek. Ik kan overal en altijd lezen – zelfs met voetbal op tv. Ik kan mij onderdompelen in taal en verhaal en heb vrijwel altijd een gevoel van spijt als de laatste bladzijde is gelezen. Tegelijkertijd popt dan de nieuwsgierigheid weer op naar het volgende boek. Ik mag het volgende kiezen – altijd weer een feestje.

Schermafbeelding 2023-03-13 om 13.46.10

Luister

Toch vind ik het bijzonder jammer dat ik alweer zo snel Luister van Sacha Bronwasser uit heb gelezen. Hooguit vijf dagen heb ik erover gedaan; 7,2 uur volgens mij e-reader die mijn leesgedrag ongevraagd bijhoudt. Ik was eraan begonnen, na het lezen van een zeer lovende recensie in de Volkskrant, waarbij een illustratie van een Eiffeltoren stond. Dat het gaat over een au pair in Parijs was al meteen een reden om het te kopen, zeker met twee ouderwets gele metrokaartjes op de boekomslag. Maar goed, dat is – ondanks de recensie – nog geen garantie voor een goed boek.

Gelukkig, dat is het wel. Sacha Bronwasser heeft drie verhalen op originele wijze door elkaar gevlochten. Dat twee au pairs in Parijs er uitgebreid aan de orde komen, maakt het voor mij herkenbaar. Uiteraard heeft W.F. Hermans met zijn roman Au pair uit 1989 hetzelfde onderwerp gekozen, maar Sacha Bronwasser schrijft meer vanuit de au pair, met veel herkenbare details. Ze heeft het ook over de carte orange (die ik ook had), het vieruurtje (‘le goûter) voor de kinderen en de grote gebouwen die in Parijs destijds gebouwd werden, zoals de Grande Arche en La Villette. In beide boeken gaat het ook over de vaders van het gezin, waarbij de au pairs werken. Bij Hermans is het (als ik mij goed herinner) een man die de au pair begluurt vanachter een spiegel en in Luister gaat het over een man met een extreme sensitiviteit (en bizar gedrag). Luister is herkenbaarder, met een au pair in een chambre de bonne (dienstbodenkamertje) op de zesde of zevende etage.

Mijn carte Orange uit 1985, het metro-abonnement waarmee ik een maand lang gebruik kon maken van de metro.
Mijn carte Orange uit 1985, het metro-abonnement waarmee ik gebruik kon maken van de metro in Parijs.

Aanslagen

Toen ik au pair was in Parijs (in 1985-1986, het jaar waarin Luister begint, met aanslagen in onder meer Galéries Lafayette) kreeg ik ook zo’n klein kamertje op de bovenste etage, met een trap die achter het appartement van de familie langs ging; een soort achter ingang. Ik vond het allemaal prachtig, zo lang ik maar in Parijs kon wonen. En dat kon ik daar aan de Boulevard de Courcelles – met dat matras op de grond, tafeltje, een rare kledingkast, een klein elektrisch kookplaatje en mijn eigen wastafel. Naast mij zat in zo’n zelfde chambre de bonne een Afrikaans gezin met een kindje. Die man wilde graag Engels leren en daarom praatte ik wel eens Engels met hem. ‘Yeah,’ zei hij dan heel vaak. Maar ik was natuurlijk in Parijs voor het Frans.

De Boulevard de Courcelles ligt op de grens van het achtste en zeventiende arrondissement, vlakbij Parc Monceau.
De Boulevard de Courcelles ligt op de grens van het achtste en zeventiende arrondissement, vlakbij Parc Monceau.

Vaders

Verhalen – of klachten – over de vaders van gezinnen hoorde ik nooit van andere au pairs. Daar waren wij eigenlijk helemaal niet mee bezig; we waren meer in de ban van ons eigen leven, het ontdekken van die fantastische stad, de taal, de musea en, ja ook, de kinderen waar we op moesten passen. De man bij wie ik woonde en werkte was voor mij heel bevreemdend, omdat hij werkelijk geen enkele interesse toonde. Niet voor mij (hoefde voor mij ook niet), maar ook nauwelijks voor zijn gezin. Hij werkte, at en zat voor de tv en werd steeds dikker, terwijl zijn slanke en lieve vrouw thuis werkelijk alles regelde. En ook zeer geïnteresseerd was in mij. Toen ik een paar jaar later weer in Parijs was en haar tegenkwam in die buurt (die ik uit nostalgische overwegingen altijd bezocht), nodigde zij mij direct uit om te komen eten. Haar man wist niet wie ik was.

Boulevard de Courcelles 92, waar ik - aan de achterkant - op de bovenste etage een klein kamertje had.
Boulevard de Courcelles 92, waar ik – aan de achterkant – op de bovenste etage een klein kamertje had.

Fotografie

Luister gaat over meer dan het leven van een au pair. Het gaat over de hoofdpersoon Marie, die het milieu waar zij uit komt verlaat en in haar nieuwe Parijse leven duikt. Sacha Bronwasser schrijft zo, dat je altijd doorleest, richting de climax, die sneller komt dan je verwacht. Je wilt het boek niet wegleggen, alleen maar doorlezen. Voor een deel gaat het ook over fotografie, omdat Marie een opleiding fotografie volgt, daar veel leert. Pas later begrijp je waarom ze de opleiding stopt en naar Parijs gaat. Kijken en zien is een belangrijk onderwerp in het boek – en pas op het laatst begrijp je waarom de titel Luister desondanks bijzonder goed is.

Met Luister heb ik mijn feestje van de Boekenweek al gehad. Wie heeft een goede tip voor mijn volgende boek?

***
‘’Luister’’ van Sacha Bronwasser. Uitgeverij Ambo Anthos.

De recensie over 'Luister' van Sacha Bronwasser uit de Volkskrant.
De recensie over ‘Luister’ van Sacha Bronwasser uit de Volkskrant van 18-2-2023.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *