Feestje

Het was op een feestje. Dus lang geleden. Een vriend vroeg of ik nog wat aan sport deed. Ik vertelde over mijn vriend de hometrainer en dat ik mijn zelfverkozen exercities volhoud dankzij de muziek. Daarmee gaf ik het gesprek bewust een andere wending, want over het zitten op een immobiele tweewieler valt niet veel te vertellen en deze vriend is groot muziekliefhebber, die bovendien deels verantwoordelijk is voor mijn muzikale heropvoeding. Dat wil zeggen: door hem leerde ik lang geleden anders naar muziek luisteren en naar andere muziek bovendien.

Queen

Natuurlijk vroeg hij direct naar welke muziek ik dan luister tijdens mijn sportuurtje. Die dag had ik toevallig veel nummers van Queen geluisterd.

’Toch niet Bicycle Race?’ vroeg hij met een vies gezicht.

Natuurlijk wel, maar ik zei: ‘Crazy little thing called love. Die is lekker uptempo. Maar ook Don’t stop me now. Echt goed om op te fietsen.’

’The Communards,’ zei hij. ‘Ken je die nog?’

’Ja, natuurlijk. Don’t leave me this way!’

‘Die luisteren mijn kinderen wel.’ Want kindervriend Michael Jackson kun je tegenwoordig ook niet met goed fatsoen aan je kinderen voorschotelen. Vond hij. ‘En The Communards – dat swingt ook.’

Luister hier maar ‘Don’t leave me this way’ van The Communards swingt. Op Youtube.

Thuis werken

Maandenlang fietste ik verder met mijn eigen muzieklijst. Ik kijk dan uit op de appartementen achter ons huis, waar ik allerlei mensen thuis zie werken. Ze gapen achter hun computers. Een man pal achter ons wordt gestoord door zijn vriendin. Zij heeft haar werkplek aan de keukentafel, maar komt af en toe naar hem toe. Zij probeert zijn aandacht te vangen, hij reageert nauwelijks. Ze wrijft over zijn wangen, aait over zijn hoofd en blijft staan terwijl hij strak voor zich kijkt met zijn koptelefoon op. Dan gaat ze weg en hij staart weer naar zijn scherm. Totdat ik hem wel erg onderuitgezakt zie zitten en denk dat hij wel even wakker mag worden. Alsof hij mijn gedachten heeft gehoord, staat hij plotseling op, pakt een beker en schenkt koffie voor zichzelf in. Goed plan.

Boven hem stapt de leraar Duits zijn balkon op. Even met een sigaretje bijkomen van zijn online les waar hij zo’n verschrikkelijke hekel aan heeft. Elke 40 minuten even frisse lucht snuiven.

Pianootje

Terwijl ik de thuiswerkende achterburen achter hun ramen gadesla, herinner ik me opeens de muziektip van mijn oude vriend weer van het pre-corona feestje. Al trappend zet ik Don’t leave me this way op.

Tempo: perfect.

Pianootje: heerlijk.

Stem: falset.

Herinneringen: talloos.

Terwijl ik doortrap, duwt de band van meer dan dertig jaar geleden mij vooruit en mijn gedachten achteruit.

Fame

Stel je voor. Een donkere ruimte die Fame heet. Niet al te groot, maar toch groot genoeg voor een feestje in de nacht. De eerste kroegen sluiten al de deuren, maar wij willen nog niet naar huis. Rode, blauwe en groene lampen in het donker. En dan opeens dat pianootje en de nummer 1 hit uit 1986. Die steeds hoger klimmende stem van Jimmy Somerville, met de prachtige bronzen tonen van zangeres Sarah Jane Morris erdoorheen geweven. Wij swingen en vergeten de tijd.

Ik dacht bij The Communards alleen aan hun grote nummer 1 hit uit 1986, maar Spotify trakteert mij op meer van deze band en ik ken ze allemaal. De hoge stem van Somerville zweept me op, ik trap verder en dank de inmiddels bijna 60-jarige countertenor voor de hoge snelheid die ik bereik. Weliswaar geen record, maar toch ben ik dankzij deze Britse hulptroepen vele kilometers het verleden in getrapt.