Eloquentie

Eloquentie vind ik een mooi woord. Ik kan er erg van genieten als mensen de gave van het woord bezitten en tot mooie zinnen komen. Geen praatjesmakerij of hoogdraverij, maar praten met diepgang en mooie woorden. Dat je aan iemands lippen hangt en ervan geniet dat daar iets mooi uit rolt. Of weer eens een in onbruik geraakt woord in de mond neemt. Het genot van een flux de bouche maak je niet zo heel veel mee. Af en toen zie je het nog wel op tv of in een film met fijne, goede scenarioschrijvers.

Schofferingen

Aan het eind van deze rare week met onwaarschijnlijke gevolgen schiet dat woord me steeds te binnen. Want ik ben bang dat de wereld weer een beetje minder wordt getrakteerd op welbespraaktheid. Een van de grootste naties ter wereld heeft nu eenmaal gesproken. Ze geloven iemand op zijn gebrul. Belonen hem voor grof taalgebruik, overdrijvingen, gepoch, dreigementen, borstklopperij, schofferingen en beloftes die hij hopelijk nooit waar kan maken. En dat allemaal in speeches voor de vuist weg, met veel in lucht gebakken woorden. En het gekke is: ze nemen het voor lief. Met al dat opeengehoopte onfatsoen komt hij weg. Men vindt het ook niet erg dat deze man, die min of meer de belichaming van The American Dream schijnt te zijn, nog niet eens een goeie kapper kan vinden. En zijn vrouw komt er ook mee weg, dat ze met haar speeches tot twee keer toe een misstap beging. Die gaat zich nu meer richten op de opvoeding van haar zoon.

Jongetje

Een jongetje van tien, dat ook niet wist waar hij moest kijken toen zijn vader naast hem zijn overwinningsspeech uitsprak en in zijn ogen wreef van vermoeidheid. Arme jongen. Die zal ook niet de gave van het woord erven, als je aan de keukentafel zoveel bombast, overdrijvingen, bombarie hoort, onderstreept met die immer priemende wijsvinger. Vervelend om door zo iemand naar bed te moeten worden gebracht. Als dat al gebeurt. Voorlezen zal er wel helemaal niet bij zijn.

Dat jongetje – met nog best een normaal kapsel en een nog niet verbouwd gezicht zoals zijn moeder – moet verhuizen uit zijn penthouse in Manhattan en komt in een van de best beveiligde huizen ter wereld te wonen. Als hij er maar niet verdwaalt. En niet ten prooi valt aan nachtmerries, die andere kinderen wel hebben. Die vrezen nu Wereldoorlog 3, 4, 5 en 6. Voor elk jaar een. Het woord atoombom is ook al gevallen in ons huis. ‘Mam, hoe werkt zo’n ding eigenlijk?’

Klucht

Ik bekijk het op de beeldbuis allemaal als een slechte, doorlopende serie. Benieuwd hoe die afloopt. Af en toe schakelt het even over naar eigen land, waar het scenario een zijspoor bewandelt. Daar is nieuws over het pluimvee en op handen zijnde vogelgriep. Als de woordvoerster van de pluimveesector dan in beeld komt, kun je ook moeilijk je ogen geloven. Zij heet Hennie de Haan.

Vervolgens overlijdt Leonard Cohen, een van mijn favoriete zangers, die zijn poëzie met zijn diepe stem zong. En zelfs als hij sprak leek het of hij een gedicht voorlas. Over eloquentie gesproken.

De scenarioschrijvers van deze never ending story mogen toch wel beter hun beste doen om alles geloofwaardiger te maken. En als het kan mooier, poëtischer en creatiever. Anders zap je toch echt weg uit deze klucht.