Weg

Ik ga graag weg. En dan niet even de deur uit voor een boodschap of om een zoon naar een vriendje te brengen of een andere zoon van een sportclub te halen. Nee, echt goed weg. Met koffer en al. Liefst een grens over, voor het ultieme weg-zijn-gevoel. Met de boot naar een Waddeneiland is ook al ver weg genoeg. Natuurlijk kan ik niet altijd weg en dat zou ook niet goed zijn. Ik kan eigenlijk ook best goed thuis zijn. Ook alleen. Soms zelfs graag alleen. Want dan kun je tenminste weg dromen. Natuurlijk zijn daar de boeken voor. Altijd weer die boeken, die je oneindig ver weg kunnen brengen. Nu bivakkeer ik in Afrika, dankzij ‘De onderwaterzwemmer’ van P.F. Thomése. Het blijft altijd lekker om dankzij een boek weg te kunnen en – in dit geval – een hele reis te maken naar de Afrikaanse binnenlanden. Ik stel me van alles voor, terwijl ik er nog nooit ben geweest.

Marilyn Monroe

Vroeger kon ik ook heel goed wegdromen bij foto’s. En dan in het bijzonder de foto’s van Marilyn Monroe. Van mijn zakgeld had ik een dik boek vol foto’s gekocht: ‘Een nooit eindigende droom’. Heel toepasselijk, want ik kon daar uren in bladeren en alles lezen over deze prachtige, maar ook wel vreemde en intrigerende vrouw. De (toen zo onbegrijpelijke) tegenstelling die ze in zich droeg: zo mooi en zo ongelukkig. Ik hing de poster die in het boek zat aan de muur en kon lang kijken naar die geloken ogen, die blonde krullen en haar mooie mond. Ik herinner me ook nog heel goed het kleine winkeltje in de Rue St. Sulpice in Parijs, dat vol stond met allerlei spulletjes met haar afbeelding. Van mijn schamele zakgeld kocht ik er een notitieboekje, een doosje en een boekje vol foto’s van haar.

Tienerkamer

Ik was niet de enige tiener die haar aan de muur had. Ga maar naar de tentoonstelling ‘Happy birthday Marilyn’ in de Nieuwe Kerk. Daar blijkt dat veel meer mensen foto’s van deze icoon op hun tienerkamer hadden hangen. Vrouwen, die er ook vast van droomden net zo mooi te zijn als zij. In de Nieuwe Kerk is nu een soort heiligenverering gaande. Marilyn Monroe wordt op het altaar geplaatst en van alle kanten kijkt ze je aan. 64 jaar dood en nog altijd spreekt ze tot de verbeelding. Films, foto’s – overal lijkt zij springlevend, mede dankzij haar klassieke schoonheid. Ze lijkt nog echter te worden en komt dichterbij, doordat er allemaal spullen liggen uitgestald die ooit bij haar thuis lagen. Hoe meer je over haar weet, hoe ongrijpbaarder ze wordt. Zeker als je leest dat ze zelf maar al te goed doorhad dat ze ‘een fantasie’ was. Dat maakt het des te raadselachtiger, want wie was ze dan echt? Dat kom je nooit echt te weten. Hoeveel foto’s of films of boeken je ook ziet, hoeveel krulspelden, kledingstukken en parfumflesjes er ook staan.

Mannenwereld

Toch is het mooi om het vergeelde fotoboek weer uit de kast te halen. Terwijl ik vroeger vooral onder de indruk was van de foto’s, vind ik het nu een ontdekking dat ze ook rake dingen kon zeggen. Bijvoorbeeld: ‘I don’t mind living in an man’s world, as long as I can be a woman in it.’ Dat vind ik dan weer onverwachts leuk.

En die neem ik mooi mee, naar mijn eigen, door mannen gedomineerde wereld thuis. Of onderweg.