Er Zijn

Er Zijn. Nooit geweten dat dat soms wel de belangrijkste taak van het ouderschap is. Gewoon er zijn, om verhalen aan te horen, opmerkingen te maken, iemand aanzetten tot iets (of vaker: juist ervoor zorgen dat bepaalde dingen niet gebeuren), overhoren, drinken inschenken, dingen zoeken, et cetera. Maar op het ene moment is Er Zijn belangrijker dan op het andere. Bijvoorbeeld op zaterdagochtend om 8.45 uur op het hockeyveld is het Heel Belangrijk. Als je op dat onchristelijke tijdstip je duim op kunt steken na een doelpunt wordt Er Zijn erg gewaardeerd, hoezeer mijn eigen topscorer ook zijn best doet om zo cool mogelijk de andere kant op kijken.

Lat

Op een buiige zondag bij clubkampioenschappen van de atletiekvereniging mag je ook Niet Ontbreken. Je kunt natuurlijk niet de overvolle en dampende kantine induiken als zoonlief over de lat moet springen, moet sprinten, kogelstoten of 1000 meter in de regen rent. ‘Mam, kom!’ Je komt en je staat paraat. Met zijn vestje en een fles water. Je kijkt, je bewondert, je moedigt aan en je gaapt soms. Want het duurt allemaal best lang. Maar gelukkig is Joris voor de gezelligheid mee. Hij heeft al (te) vaak gehoord dat ik hockey met die sticks ‘best gevaarlijk’ vindt. Hij staat het hoogspringen allemaal vanaf een afstandje te observeren. Hoogspringen blijkt een emotioneel onderdeel; er rollen nogal wat tranen. Sommige kinderen vallen hard tegen de paal, of juist bovenop de lat, die er net is afgevallen. Of ze tuimelen van de mat. En dat doet pijn. Dat komt misschien wel net zo hard aan als ze het net niet redden. De lat ligt gewoon te hoog en dat levert veel teleurstellingen op, met tranen en al. Joris constateert droogjes: ‘Mam, atletiek is veel gevaarlijker dan hockey.’

Verwurgingen

Op de maandag ga ik met Joris mee naar pianoles en ben ik getuige van hoe hij heel langzaam noten leert lezen en de toetsen leert vinden die bij de noten horen. Daarna direct door naar judo met David en zie ik tot mijn schrik hoe hij verwurgingen leert. Eigenlijk wilde David van judo af, maar nu dit interessante onderdeel aan de orde komt, wil hij nog wel blijven. ‘Kan ik mooi later gebruiken, als ik Indiana Jones opvolg.’ Zijn grote droom is om net als Indiana Jones archeoloog te worden en in een villa in Hollywood te wonen. Hij weet al dat je als archeoloog veel moet lezen, maar dat geeft niks. Hij houdt erg van de Donald Duck, Meester Jaap en Pinkeltje, dus dat lost zich wel op.

Kantinedienst

Op woensdagmiddag weer naar hockeytraining met Joris en na een uurtje thuis draai ik mijn kantinedienst bij de atletiekvereniging. Het is daar stil en rustig, maar toch moet ik Er Zijn. Ouders worden geacht hun steentje bij te dragen aan de vereniging. Op school is het al niet anders. Deze week was ik bezig voor De Dag van de Leerkracht. Samen met een ander lid van de Oudervereniging heb ik deze taak op mij genomen. Dus kocht ik appeltjes bij de Turk, pakten we  die samen mooi in en brachten we ze in alle klassen rond. Alle leerkrachten blij dat ze in het zonnetje werden gezet. Ik liep tot slot bij een klas 1 en 2 naar binnen en deed mijn verhaal. Toen stak het kleine broertje van Joris’ vriendje zijn vinger op. ‘Juf, ik weet hoe zij heet.’ Nou, hoe dan?’ ‘De moeder van Joris,’ zei hij trots.

Ik ga nu dus maar weer snel aan het werk.

Als mezelf.