Over lichaamstaal als communicatiemiddel

Lichaamstaal

Als tekstschrijver heb ik een grote liefde voor taal (zie ook mijn vorige blogs), maar deze week vraagt lichaamstaal als communicatiemiddel ook om aandacht. Dat komt door onze konijnen. Sinds we konijnen in onze achtertuin hebben, kan ik wel constateren dat konijnen weinig prijsgeven van hun emoties. Op een expressieve blik heb ik ze tenminste nooit kunnen betrappen. Ze communiceren alleen met lichaamstaal. Als ze een sprong in de lucht maken, betekent dat dat ze vrolijk zijn en verder zou je het meeste moeten kunnen aflezen aan de oren, wat bij een hangoorkonijn dan weer moeilijker is. En Binky is een hangoor dwergkonijn, dus extra moeilijk te ‘lezen’.

Toch laat ze meer zien dan ik dacht. Binky (bijna 4 jaar oud) zit nu al een week met haar rug naar ons toe. Zelfs vanuit haar hok keurt ze ons geen blik waardig en bewondert ze liever de houten achterkant van haar verblijf. Als ze uit haar hok is en op ons terras loopt, is ze ook minder beweeglijk. Ze springt niet en heeft bovendien al dagenlang niet meer met haar pootjes op de rand van onze schuifdeur gestaan om naar binnen te gluren of om aandacht te vragen. Nee, ons hoeft ze even niet te zien. Wel liet ze zich vandaag uitgebreid aaien en spinde daarbij als een kat.

Binky (links) en Jacky, vorige week.
Binky (links) en Jacky, vorige week.

Inslapen

Een beetje troost kan ze wel gebruiken, want precies een week geleden moesten we haar vriendje, konijn Jacky (een Hollander), laten inslapen. Die was ziek en daar was niet veel meer aan te doen. Ook dat voelde Binky haarfijn aan. In Jacky’s laatste week werd Binky al wat minder beweeglijk en ging regelmatig dicht tegen Jacky aan zitten. Zij aan zij zaten ze voor zich uit te staren en steunden ze elkaar. Binky likte Jacky’s oren, een blijk van vriendschap en vertrouwen, weten konijnenkenners.

Reismandje

We hadden alles besproken met de jongste zoon, het baasje van Jacky. Hij is niet van de uitgebreide zinnen. Hij vond het ‘niet leuk’ maar was het ‘ermee eens’ wat er ging gebeuren. En hij begreep dat er voor Jacky niet veel anders op zat en dat hij afscheid moest nemen.

Dus fietsten we precies een week geleden met Jacky naar de dierenarts. Jacky ging in zijn reismand in de bakfiets. Zoon 3 leek er nog best nuchter onder; ook hij vertoonde weinig emotie. Totdat de dierenarts uitlegde wat ze ging doen en hem vroeg of hij erbij wilde blijven of dat hij liever ergens anders wachtte.

Dierenarts

Zijn ogen werden vochtig, hij zei niets en hij haalde zijn schouders op. Lichaamstaal: hij wist het nog niet. Maar toen de dierenarts even wegging om iets te halen, zei hij direct dat hij na het eerste spuitje (waarmee Jacky in slaap zou vallen) wegwilde. Hij wachtte liever bij zijn fiets dan dat hij het echte inslapen meemaakte. Hij vond het goed dat ik dan plaatsvervangend afscheid nam en erbij was als Jacky definitief insliep. Ik bracht hem naar zijn fiets.

Het feit dat hij daar bij zijn fiets met de mouw van zijn jas zijn tranen wegveegde, zorgde voor mij ook meer konijnenemotie dan ik ooit had kunnen bevroeden.

Ik aaide Jackey zijn oneindige slaap in, nam afscheid en na nog even met de zeer betrokken dierenarts te hebben gepraat, fietste ik met mijn zoon naar huis.

Jongenshart

Hij was verdrietig en tegelijkertijd boos op zijn eigen tranen. Hij trok zich een uurtje terug, met zijn eigen ik. Toen hij weer beneden kwam, zei hij: ‘’Mam, het gaat nu weer beter dan een uur geleden.’’ Het jongenshart is vooruit gericht. Het vooruitzicht op een nieuw huisdier – een kat waarschijnlijk – en zijn nieuwe school doen wonderen. Jacky zit in zijn hart, maar daar is ook ruimte voor veel nieuwe dingen.

Het hart van een konijn werkt echter anders dan dat van een jongen. Binky vergeet niks. Die mist zijn maatje, zit nog steeds met zijn rug naar ons toe en geeft ons de schuld. Van alles.

 

2 gedachten over “Over lichaamstaal als communicatiemiddel

  1. Bijna in een adem uitgelezen. Zo gek je weet dat het een keer komt en het beste is, maar toch…. ook wij hier heel wat katten en cavia’s laten inslapen terwijl je hoopt dat ze gewoon een keer op een ochtend levenloos in hun mandje liggen. Want inderdaad met beest bij de dierenarts erboven hangen en ze je ook aankijken blijft altijd “een dingetje” Vind het ook belangrijk dat je ze ook niet alleen laat inslapen na alle gezelligheid in het gezin. Ooit een keer op weg met de kat naar de dierenarts en van Roos een oude hoedendoos meegekregen om Kiekeboe in te vervoeren en in de tuin te begraven. Dus ik met biggelden tranen voor mij gevoel heel lang wachten eindelijk het verlossende woord te krijgen ze is rustig ingeslapen. Dus doos op de tafel deksel eraf en de dierenarts en ik proesten het uit van het lachen. Rosalie had (denk toen 10) de hele bodem vol met echte zelf geplukte rozenblaadjes gedaan zo lief en schattig en uiteraard ook een rituele begrafenis in de tuin. Mooie herinneringen ❤

    1. Merci Jeanette, tja, wat een herinneringen allemaal om die huisdieren. Ik weet ook nog heel goed van de oudste, die urenlang heeft zitten huilen op de bank omdat het parkietje opeens dood in het kooitje lag. Ik wist niet wat ik meemaakte…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *