Tekstschrijver met een koffer vol verhalen

De attachékoffer van mijn vader, waarin mijn moeder al mijn verhalen bewaarde.
De attachékoffer van mijn vader, waarin mijn moeder al mijn verhalen bewaarde.

Tekstschrijver

Sinds elf jaar noem ik mijzelf tekstschrijver. Aanvankelijk vond ik het een vreemd woord. Maar op de keper beschouwd ben ik het wel, want: ik schrijf teksten. Ik label mezelf eerder als ‘ervaren tekstschrijver’ dan het meer hits opleverende ‘copywriter’. Copywriter – nee. Dat klinkt mij te commercieel. Ook al zou dat wel kunnen; copywriters schrijven immers ook.

Journalist

Het was altijd mijn droom om journalist te worden. Ik deed de opleiding journalistiek, kreeg een baan bij de Stentor en schreef later ook voor Het Parool. Altijd schreef ik. Dagelijks. Ik voelde me soms een verhalenfabriek; ik schreef maar door. Hoeveel artikelen en interviews er zijn verschenen – geen idee. Lang niet alles is gearchiveerd of gedigitaliseerd.

Een koffer vol verhalen

Gelukkig heb ik een moeder, die altijd geïnteresseerd was in alles wat ik schreef. Dus als ik een interview had, waarvan ik dacht dat zij het leuk zou vinden, stuurde ik het op. Ik wist nooit dat ze al mijn knipsels – soms paginagroot – bewaarde. Totdat vorig jaar bij hun verhuizing een oude attachékoffer van mijn vader van zolder kwam, die bomvol verhalen zat. Interviews van meer dan tien, twintig jaar geleden. Ik herinnerde me elk afzonderlijk stuk. Zo mooi dat dat er is. Linkjes naar verhalen bestonden destijds nog niet; als ik die naar mijn ouders had gemaild, was er waarschijnlijk niets meer terug te lezen.

Ik vond het heerlijk die knipsels bij elkaar te zien en las een paar verhalen uit de oude doos. Ze brachten zoveel herinneringen terug: aan het schrijven, het op pad gaan, aan mooie gesprekken met bijzondere mensen. En ook: aan het werken op die redactie met al mijn collega’s. Daar ontstonden alle verhalen.

‘Unieke content is online echt heel waardevol’

Inmiddels zit ik al jarenlang niet meer op de redactie en ben ik tekstschrijver. Terwijl aan het vak van het schrijven zelf niet veel is veranderd, voelde die andere naam toch ongemakkelijk. Totdat een ICT’er mij wees op het mooie van mijn beroep. ‘Je hebt als tekstschrijver goud in handen,’ zei hij. Goud? Ja, legde hij uit: ‘Want jij maakt unieke content. Dat is online echt heel waardevol!’

Net als tekstschrijver is content ook al geen woord waarvan mijn hart een sprongetje maakt, om het zachtjes uit te drukken.

Die koffer vol verhalen blijft mij enorm dierbaar, maar ik zette me over mijn aversie tegen die woorden heen. Immers, het ambacht blijft hetzelfde: schrijven van mooie verhalen, met een kop en een staart. Dat het nu content heet, maakt niet uit. Ik schrijf ze en ben dus tekstschrijver.

Schrijven voor opdrachtgevers

Mijn content komt niet meer op papier; ik schrijf voor opdrachtgevers en vaak worden mijn verhalen webteksten. Maar ik schrijf nog altijd met net zoveel plezier als ik jarenlang deed voor de krant. Of het nu gaat om

  • blogs schrijven
  • interviews schrijven
  • webteksten schrijven
  • recensies schrijven
  • persberichten schrijven

Waar of in welke vorm het is te lezen – het gaat altijd om het verhaal en de inhoud. Ik werk met letters, woorden, zinnen. Ik wik en weeg, zoek, denk na, schrap en verplaats – totdat het de juiste tekst is.

Maakt niet uit hoe het heet. Ik schrijf en blijf dat het mooiste beroep vinden.

134ACDE0-2DA4-43E4-A783-47BEC800F7D1
De attachékoffer van mijn vader. Hoewel ik mijzelf nu tekstschrijver noem, blijft het werk toch hetzelfde: het schrijven van verhalen.

 

2 gedachten over “Tekstschrijver met een koffer vol verhalen

  1. Bijzondermooi beschreven en de parels met herinneringen van trotse ouders…. ook mooi en lief om te zien hoe ze elk stukje vol trots hebben uitgeknipt en bewaard in het koffertje. En zo zie je maar hoeveel mooie stukjes er (ook alleen op jouw manier) door jou zijn geschreven en doorgegeven. Wat dan normaal leek, realiseer je zo door er doorheen te bladeren dat het echt wel iets en ook best veel was, hoe mooi? Zelf heb ik een oude portemonnee van mijn vader helemaal afgesleten, kaal en gescheurd, maar voor mij van onschatbare waarde met daarin een handgeschreven briefje, pasfoto’s en voor mij het allerbelangrijkste: ik ruik er zo nu en dan even ook aan met mijn ogen dicht en ruik dan nog steeds mijn vader….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *