Steen

‘’Mam, heb jij een paar jaar onder een steen gelegen of zo?’’

De oudste zoon kijkt mij vol ongeloof aan. Aan tafel hebben we het over voetbal. Of beter: zíj hebben het over voetbal. Ik luister en vraag over wie ze het hebben. Een voetballer? Een trainer? En dan krijg ik bovenstaande vraag om mijn oren. En wat meewarige blikken toegeworpen. Want hoe ik ook mijn best doe, de namen van voetballers blijven maar niet hangen. Hoe Ontzettend Belangrijk ze ook zijn. Ja, misschien alleen Tagliafico, van Ajax. En dat dan weer alleen dankzij het nummer van een rapper, die de oudste zoon regelmatig opzet in de auto. Grappig nummer, dat wel. Tagliafico bekt ook zo lekker. Maar hoe dat haar van deze Ajaxied zit (herkenningspunt nummer 1 in voetballand) en hoe de rapper ook alweer heet – geen idee.

De zoon heeft het wel tien keer genoemd en de moed verder opgegeven. ‘’Laat maar,’’ zegt hij dan, ietwat moedeloos.

Explicit

Het leven van een vrouw in een mannengezin roept wel vaker die vraag van die steen op. Omdat dingen langs mij heen gaan op allerlei gebieden die mij niet interesseren en waarvan ik dus het bestaan niet wist. En dat terwijl ik toch al menig potje voetbal op televisie heb langs zien komen en dikwijls rapmuziek moet aanhoren in de auto.

‘’Jongen, luister jij dit soort teksten?’’ Explicit staat er dan bij in zijn playlist. Het staat er trouwens wel erg vaak. Hij trekt een verbaasd gezicht en haalt zijn schouders op. Want eigenlijk heeft hij geen flauw idee waar al die nummers over gaan. ‘’Ik luister gewoon naar de muziek. Het klinkt gewoon leuk, toch?’’

Mwah.

Gezelligheid

Ook heb ik al veel potjes voetbal langs zien komen, door die vermaledijde Champions League waarin Ajax zo hoog kwam. Ik ging er voor de gezelligheid bij zitten en vond het dan vooral fascinerend om te kijken naar de gezichten van mijn jongens en te luisteren naar hun commentaar. De reactie van mijn tweede zoon op de uitschakeling van Ajax in de Champions League vond ik dan weer wat minder omdat zijn deceptie wel heel erg echt leek: ‘’Mam, meld mij voor morgen maar ziek. Ik ga echt niet naar school.’’ Na dat dramatische doelpunt van Tottenham Hotspur (moest ik ook even opzoeken) in die laatste minuut ging hij direct, en met tranen in zijn ogen, naar bed. Voetbal is heilig, dat vindt althans een meerderheid in dit huishouden, maar dit ging me net iets te ver. En dan is het toch wel lastig om enig begrip op te brengen. Waar zij ook weer geen begrip voor kunnen opbrengen.

Pretpark

Vandaag geen voetbal en geen rapmuziek. Op de eerste vrije dag na zijn laatste toetsweek, heb ik de oudste met vier vrienden weggebracht naar een pretpark. Het was mijn idee, want ik heb een broertje dood aan dat gehang in huis en dan vooral in de buurt van de Xbox. Zelf kwamen ze met hun ideeën voor een daginvulling niet verder dan voetballen. Het idee voor het pretpark werd met veel enthousiast heen-en-weer geapp omarmd, dus reed ik ze naar het roller coaster paradijs. Ze duldden op de een of andere manier mijn radiozender en zongen zelfs nog mee. Tamelijk vals, maar daar lachten ze gelukkig zelf ook om. Ik zette ze af, maakte nog een foto en ze renden weg. Ik reed terug. Dit was stap nummer zoveel in het loslaten. Ik dacht terug aan mijn ongevraagde adviezen en tips, die ik niet eens kwijt kon. Voordat ik mijn zin kon afmaken, kapte de oudste zoon die af met “Mam, ik ben 13! Ik weet het!’’

Maar ik vroeg me al terugrijdend toch af hoe ze dat gingen doen, die jonge pubers die daar nog nooit waren geweest. Hoe vonden ze hun weg in dat enorme park? Hoe overleefden ze die chaos en drukte, waar busladingen vol mensen op af kwamen? En zouden ze zich wel insmeren? Genoeg drinken? Geen nieuws is goed nieuws, is al enige tijd mijn belangrijkste overlevingsstrategie.

Ik ben vandaag niet gebeld.