In de stad gaat het allemaal wat langs je heen. Door de gebouwen, auto’s en trams voelt de natuur ver weg en de elementen verdwijnen achter de dagelijkse gang van zaken. Of gewoon achter de gebouwen.
Op het eiland is alles anders. Daar bepalen het weer en de natuur veel, zo niet alles. Alles wat je daar doet, hangt af van hoe de wind waait. Nou ja, bijna dan. Maar wind of geen wind, de ochtend wordt voor mij altijd bepaald door de zon.
In de stad doe ik het nooit en maakt het ook niet uit, maar als ik op het eiland ben, google ik ‘s avonds altijd even hoe laat de zon weer op komt. En wanneer het eb is.
Wekker
In de herfst en winter is de aanvangstijd van het theater van de opkomende zon heel christelijk. Een wekker zetten is dan meestal niet nodig. Het enige wat ik hoef te doen, is even uit het raam kijken of zon ons weer trakteert op een mooi spektakel of dat een grauwe wolkendeken hier een stokje voor steekt. Als de lucht maar een klein beetje rose en rood kleurt, heb ik mijn kleren al aan. Ik stap in mijn laarzen en loop door het weiland naar de Waddendijk.
Lopend door het drassige gras wordt mijn humeur dan al vaak goed. Mijn dag kan niet beter beginnen, want achter die dijk gaat iets moois gebeuren. Iets wat je nooit kunt vastpakken. Dat vluchtig is, per seconde verandert en waar je heel erg op het moment gaat genieten. De soms snijdende wind neem je dan maar voor lief. Maar goed, als je het moment dan toch wilt vangen in een foto, krijg je daar wel zere handen van.
Wolken
Daar sta ik weer, met mijn laarzen in de kleffe klei van de Waddenzee. Er drijven wat wolken in de lucht, die zorgen voor net een mooier effect. Ze kleuren dan zo mooi op. Het is niet helemaal donker meer en er kleurt iets geel. Of is het oranje? Daarna kleurt de lucht in ieder geval van purper naar rose. En langzaam worden ook de wolken geel. En vervolgens wit. De wind zorgt voor de achtergrondmuziek bij dit kleurenspektakel en de vele trekvogels in het water zetten daar de tweede stem onder. Ze vliegen soms met z’n allen op vanuit het water. Vluchten ze weg voor mij? Als ik dichterbij kom, stijgt een hele zwerm op en vliegt over mij heen. Eentje weet de groep niet bij te houden en fladdert er eenzaam en wanhopig achteraan. Ondertussen klimt de zon met rode wangen steeds hoger boven de horizon uit. Tot hij in zijn volle glorie als een bal op de lijn ligt. Een langsvarend zeilbootje kan het plaatje dan af maken, maar dat hoeft niet.
Foto’s
Ik kan het niet laten en maak foto’s. Hoeveel zonsopkomsten heb ik proberen te vangen en bewaard? Teveel. Maar het zijn zulke mooie momenten. Op zo’n mooie plek. Het is kaal, stil, leeg. Weidser dan dit bestaat niet. Het is magisch mooi. Toptheater. Toch is er niemand. De zon heeft ook niemand nodig en rijst ook zonder publiek gewoon tot hoog in de lucht. En het mooie is: vanavond gebeurt alles in omgekeerde volgorde en morgen gebeurt hetzelfde weer. En dan toch weer compleet anders.
Herkenbaar en prachtig!
Dank je wel voor het mooi vangen van deze schoonheid/weidsheid in woorden…zou dit ook te vangen zijn in muziek? Maar als het lukt kun je het beter zelf ondergaan!
Dank Carin!