Sneeuw
‘Waar doe ik dit in godsnaam toch allemaal voor?’ denk ik, als ik zaterdag een barre tocht door de sneeuw maak. Rond middernacht rijd ik in Veenendaal en maak ik een flinke schuiver. Ik probeer controle over het stuur te houden, wat wonder boven wonder lukt. Ik kan de auto nog net op het rechte pad houden. Dan draai ik de snelweg op, met nog 75 kilometer voor de boeg. De strepen op de weg zijn niet te zien. De verlichting is uit en de sneeuwvlokken komen met duizenden op me af. Ik ben moe en wil naar bed, maar bevind me in een sneeuwtunnel. Voorlopig ben ik nog niet thuis, dat is wel duidelijk. Het wordt een helse tocht, met mijn ogen vastgekleefd aan de achterlichten van de auto’s voor mij.
Musical
Een interview en een musical (Into the woods) hebben me naar Veenendaal gebracht. Voor een verhaal voor Het Parool. Eigenlijk had ik afgesproken voor de sneeuwvrije vrijdag, maar dan is er een andere musical. Van zoon 2 met zijn klas. ‘En het kan toch niet zo zijn dat ik voor het eerst van mijn leven in een musical speel en dat mijn moeder niet komt opdagen?’ vroeg hij. Nee, dat kon inderdaad niet. Dus heb ik de afspraak verzet en de hele avond vrij gemaakt om hem als Dwerg 5 te zien spelen en beloofde bovendien – als musicaldeskundige van Het Parool – een recensie te schrijven voor zijn schoolkrant. De met de hand geschreven A3, die regelmatig onregelmatig verschijnt en boordevol staat met moppen en nieuws uit klas 6C, zal voor het eerst een recensie bevatten. Apetrots is hij, ook al moest hij nog wel even overleggen met de redactie of er wel plek voor was. De redactie gaf vrij snel groen licht en vrijdagavond zitten we in een bomvolle aula naar ‘Er was eens… een musical’ te kijken. Alles gaat goed. Er ontstaat alleen gegiechel als Dwerg 3 bovenop de lange baard van mijn Dwerg 5 gaat zitten. Net als hij moet opstaan.
Sun
De volgende dag ga ik dus op pad. Op de heenweg ligt de sneeuw nog in de berm, terug is het wegdek compleet ondergesneeuwd. Op de radio vraagt iemand het plaatje ‘Sun is shining’ van Bob Marley aan: ‘Sun is shining, the weather is sweet / Make you want to move your dancing feet’. Ja, bedankt. Die heeft net een lange tocht door de sneeuw achter de rug, zit veilig en warm thuis en ziet het leven weer zonnig in. Dus die belt de radio. Zonder compassie met mensen die nog door de sneeuw glibberen en zich misschien afvragen of het niet verstandiger is een hotel te boeken dan je aan deze onzinnige onderneming te wagen. Waar zijn de strooiwagens trouwens? Ik tuur verder in het donker, mijn handen strak om het stuur. Relaxed is dit niet. Rijd ik nog wel op de juiste baan? Geen idee, ik volg nog steeds de achterlichten van mijn voorganger. Alsof die het kan weten… En hoe zal het straks bij die bocht in de afslag gaan? Glijdt iedereen daar niet sowieso linea recta de vangrail in? Op de radio, na dat zomernummer, vertelt de nieuwslezer dat weggebruikers op moeten passen voor sneeuw. Het is code geel. Geel? Hallo! Dit is rood! Als het al niet pim-pom-paars is! Ga niet de weg op! Doe het niet!
Als ik dik anderhalf uur later (de heenweg ging dubbel zo snel) bijna thuis ben, slip ik op de laatste 100 meter nog weg. Wederom zonder blikschade. Nooit zo blij geweest om de sleutel in de voordeur te steken en me ongedeerd te weten. Daar moet op gedronken worden en ik schenk mezelf een welverdiend glas port in.
Laat nu de zon maar schijnen.
Je verhaal was weer om te smullen…. alsof ik zelf op de achterbank zat!!!
Tot het volgende verhaal
Leuk dat je reageert, Jeanette! En vooral ook leuk dat ik je zo kon meeslepen…
Gelukkig ! Je leeft nog !
Kreeg tijdens je tocht het zweet in m’n handen! Kon me helemaal inleven en gelukkig is het goed afgelopen.
Kijk steeds weer uit naar je verhalen.
Dank voor je reactie, Henny! Leuk dat je je zo laat meeslepen en je kunt inleven… En ook dat je met volgt! Dank!