Musicals
Omdat ik voor Het Parool ga schrijven over musicals, zat ik gisteravond op de bank klaar voor het Musical Award Gala 2017. Ik zag hoe het zaallicht scheen over een afgeladen zaal vol mensen in galakleding. Het begon alleen niet in de zaal, maar in de kleedkamer, waar musicalster Romy Monteiro een hit uit ‘The Bodyguard’ begon te zingen. De camera volgde haar van de kleedkamer, door de gangen backstage tot op het podium. En na haar lieten nog meer zangers en zangeressen gedurende het gala hits uit hun musicals horen. En Nederland heeft veel musicalsterren, die zingen en dansen alsof het ze ontzettend gemakkelijk af gaat.
Dedain
De zaal zat er vol mee. Zelfs met een 8-jarig jongetje, dat een prijs in ontvangst nam voor zijn rol in ‘Ciske de Rat’. Eerst sprong de kleine Ciske (in het echt heet hij Silver Metz) dolblij in de armen van zijn moeder, daarna sprak hij heel geroutineerd zijn ingestudeerde dankwoord uit. Hoewel het genre tot ongenoegen van de musicalmakers nog altijd met dedain wordt bejegend, bezoeken jaarlijks 2,2 miljoen mensen een musical. Volgens musicalman Joop van den Ende gaan er in geen enkel land om ons heen zoveel mensen naar musicals als in Nederland. En er zijn ook heel veel musicals ‘van internationale allure’ te zien. De gala-avond gaf een beeld van wat je kunt verwachten als je naar een musical gaat. Veel zang, dans, glitter en glamour. ‘Gastheer’ Frits Sissing omschreef veel musicals als ‘een geheid feestje’.
Hollywoodnostalgie
Waar het bij die feestjes vooral om gaat, zijn dromen. Simone Kleinsma, die een oeuvre-award in ontvangst nam, zei dat ze maar een ding voor ogen had, toen ze zich 43 jaar geleden aanmeldde voor de theaterschool: ‘Ik wilde deel uitmaken van die wereld van illusies.’ En dat is wat je voorgeschoteld krijgt, bij veel musicals: een wereld om in weg te dromen. Simone Kleinsma wees blij naar het succes van de film ‘La La Land’, de musicalfilm die nu furore maakt, prijzen wint (en tegelijkertijd door anderen als flinterdun wordt weggezet). ‘La La Land’ schotelt je ook een droomwereld voor. Het is een sprookje vol Hollywoodnostalgie. Een wereld waarin mensen juist nu in willen wegdromen. Om even aan de realiteit te ontsnappen. Het begint met een aanstekelijke scène, van mensen die in de file staan, uitstappen en dansen rond en op hun auto. En dan zingen ze tegelijkertijd over ‘Another day of sun’. Een scène om te onthouden en om naar weg te dromen als je in de file zit.
Ontsnappen
De film gaat over de ‘barista’ Mia in Hollywood die droomt over bestaan als actrice maar vooralsnog vervelende audities doet. Zij wordt verliefd op een jazzpianist, die haar leert haar eigen dromen na te jagen en te gaan voor wat zij wil. Waarschijnlijk zijn de stemmen van de Nederlandse musicalsterren talloze malen beter dan de dunne stemmen van Emma Stone en Ryan Gosling. En dansen ze ook veel beter. Maar dat geeft niet. Het gaat erom eventjes te kunnen ontsnappen aan de harde realiteit. En bovenal over wat je wilt bereiken in het leven.
En hoe totaal anders dat dan weer kan uitpakken.