Kerk

Vroeger moest ik op zaterdag of zondag altijd naar de kerk. Wij waren katholiek opgevoed, dus dat hoorde erbij. Ik hoopte altijd maar dat we naar het Jongerenkoor gingen, dan was het tenminste niet zo saai en gebeurde er tenminste iets op het altaar, in plaats van alle onbegrijpelijke woorden die werden gedebiteerd. In de hoogtijdagen van het Jongerenkoor zat er zelfs een drummer op het altaar. Ongekend hip, het voelde alsof dat eigenlijk niet mocht, maar er zal wel netjes zijn gedrumd.

Gouden keeltje

Voor mij als klein meisje was het helemaal een hoogtepunt als de beste zangeres van het koor ‘I don’t know how to love him’ zong, de hit uit de bioscoophit van de jaren zeventig: ‘Jesus Christ Superstar’. Ik wist niet eens dat die musical bestond, laat staan dat die film destijds de best bezochte film in Nederland was; ik was nog nooit in een bioscoop geweest. Maar ik voelde wel aan dat dat iets bijzonders was. Dan zat ik met kippenvel in de kerk, want dat meisje had een gouden keeltje en zong met overgave het nummer, dat nog een evergreen moest worden. De organist, later mijn muziekleraar op de middelbare school, was waarschijnlijk ook betoverd door haar stem, want hij trouwde met haar. Vijf kinderen later zijn ze weer gescheiden, maar dat doet niets af aan de herinneringen aan die prachtige stem.

Judas

Ik zou het graag nog eens willen horen, om te weten of het werkelijk zo mooi en goed was als in mijn herinnering. Ik was niet veel gewend en ik vond deze nieuwe muziek – zo compleet anders waren dan alle andere kerkzang – een verademing. De musical zag ik pas jaren later in Carré, in de jaren tachtig. De Judas die toen speelde, staat nog op mijn netvlies; die was fantastisch. Van Jezus of Maria Magdalena weet ik niets meer.

Herinneringen

Gisteravond dacht ik weer terug aan dat kleine meisje in de kerkbanken, toen ik uit een andere gouden keel hetzelfde nummer hoorde zingen. Iedereen zal zo wel zijn eigen herinneringen hebben. Bij ‘Jesus Christ Superstar’, gisteravond in een bomvolle Heineken Music Hall, zaten sommige mensen de teksten woordelijk mee te zingen. En Ted Neeley, de zanger die al meer dan 5000 keer Jezus heeft gespeeld, werd als een Messias onthaald. Mensen raakten hem zelfs aan en stonden juichend op bij zijn wanhopige uithalen. Zij hadden zo hun herinneringen aan de film van destijds, maar dat kan ik me nauwelijks herinneren. Ik vond het mooi hem als Jezus te zien spelen. Het is een wat oude en broze zoon van God, maar hij deed het met waardigheid. De Italiaanse Maria Magdalena spande echter de kroon. Maar dat komt door de kerk. Herinneringen kleuren alles anders.